La Dolce Vita

3 Reviews on “La Dolce Vita”

• Omnomnomm

  Duże oczekiwania niosą ze sobą często spore rozczarowania. I tak, niestety, jest też z La Dolce Vita, miejscem które chce na siłę być lokalem z wyższej półki, ale w praktyce wysokie są tu tylko ceny. Wystrój: wnętrze lokalu jest gęsto naćkane stolikami, które poustawiane są bardzo blisko siebie. Jest to dziwne dlatego, że w samej restauracji raczej nie ma tłumów (ceny!). W największy tłok w sezonie letnim, wszyscy klienci (którzy przyszli na lody) wyganiani są do ogródka, a restauracja stoi pusta. W pozostałe dni poza sezonem w lokalu siedzi w porywach do 3 osób (turyści). Tego dnia (Walentynki) o godzinie 15.30, oprócz nas w restauracji nie było nikogo. W takiej sytuacji, tak gęsto poustawiane stoliki wyglądają trochę idiotycznie. Tak samo jak ludzie którzy przy nich siedzą, którzy (jak już się pojawią w większej liczbie) wyglądają z daleka jakby siedzieli przy jednym wspólnym stoliku, tymczasem są to indywidualne pary, liczące na odrobinę prywatności, lecz siedząc stykają się łokciami z kimś obok. Jedyne wolno stojące stoliki stoją niestety w korytarzu w przejściu między salami. A więc, pusta restauracja, w środku dnia, ogólnie wygląda smutno i nigdy nie jest dobrym znakiem. Brak zajęć nie pozostaje również bez wpływu na obsługę lokalu. Znudzeni kelnerzy większość dnia spędzają wystając pod oknami, smętnym wzrokiem spoglądając na plac zamkowy (z nosem przy szybie) i z impetem rzucają się otwierać drzwi każdemu, kto przechodząc obok na chwilę zatrzymał się w pobliżu witryny np. zawiązać buta. Poza gęstym ustolikowieniem, w lokalu jest mało serwetek, a na stolikach nie ma obrusów (chyba żeby nie trzeba było prać jak goście pobrudzą). Goście proszeni są do zastawionego kieliszkami stolika, na którym sztućce leżą bezpośrednio na drewnianym blacie, a jedyna serwetka- mała, tania i papierowa, mniej więcej taka jaką dostaje się do rożka lodów w cukierni- służy jako podstawka pod kieliszek. Co do jedzenia, La Dolce Vita, reklamuje się jako lokal w którym dominuje kuchnia włoska, francuska i polska co powinno być kolejną przestrogą dla odwiedzających, gdyż nie ma takiej restauracji, która wszystko robi dobrze a już na pewno nie 10 potraw na raz. W praktyce cały repertuar kuchni ogranicza się do tego, że szef kuchni poleca to, co mu zostaje. Z wystawionego przed lokalem menu, którym się zainteresowałem, i dla którego odwiedziłem lokal La Dolce Vita, nie było niczego. Krewetek akurat nie ma, ale szef poleca bakłażana, krem z warzyw? niestety wyszedł, ale zostało trochę bulionu, spaghetti? A jest! To znaczy makaron jest, ale z innymi składnikami już gorzej. No i desery – jeśli ktoś nazywa restauracje La DOLCE Vita, to chyba chociaż desery powinny być jego perełką? Niestety! Tu też klapa. Tiramisu. Jak wał, stoi drukowanymi literami wymalowane na szyldzie przy drzwiach lokalu! Zapraszamy! Słodkie życie! A w środku – kelner robi krzywą minę. Akurat wyszło! Ale jest inne tiramisu – tzw. tiramisu jabłkowe!- mówi kelner dziwnie się przy tym wzdrygając. Dziwny twór, którego nie ma w karcie. Czyli spod lady. Widząc co się święci specjalnie zamawiam, zastanawiając się czy naprawdę ktoś będzie na tyle arogancki, żeby podawać resztki z kuchni. I co ? O tak, spod lady, z przedwczoraj, albo jeszcze gorzej. Kieliszek mdłego musu jabłkowego ze zjełczałą śmietanką na wierzchu, dla niepoznaki posypaną musli – pozostawia posmak, śmierdzącego zjełczałego masła, po jednej łyżeczce obrzydliwy posmak do końca dnia. Najgorszy deser jaki miałem przyjemność kiedykolwiek spróbować. A kelner (chyba złośliwie) pyta jak smakowało. Jak za tylko 15 zł to wybornie. Z deserów jest jeszcze rożek lodowy – 3 kulki lodów, w bardzo plastikowym wafelku, bez polewy i dekoracji, za 14 zł. Lody oczywiście lodo-podobne – supermarketowa najtańsza półka. W każdej cukierni i zwykłej budce na ulicy są lepsze. Ale cena w La Dolce Vita wychodzi prawie 5 zł za kulkę. Warto. Tani, sztuczny smak. Brawo. Słodkie życie!! Mogę napisać skargę, ale oprócz nieszczerych przeprosin nic z niej nie wyniknie. I nie przekonują mnie standardowe tłumaczenia (najczęściej właścicieli), że jest drogo bo tak być musi. Bo lokalizacja. Bo czynsz. Bo jakość, bo kuchnia. Kuchnia dobra nie jest, wręcz przeciwnie – podaje najtańsze supermarketowe lody, i przeterminowaną śmietankę. Lokalizacja? Obok 5 metrów za rogiem jest barek z tanimi zapiekankami. Po 5 zł. A jeszcze dalej na Barbakanie jest bar mleczny gdzie obiad kosztuje 10 zł. Lokalizację ma nawet lepszą. Wysokie ceny są tylko odbiciem wysokich oczekiwań finansowych właścicieli tego interesu. Wyrok: dla kogoś kto lubi na deser zjeść zjełczałą śmietankę albo inne rzeczy, które zostały niezjedzone po weekendzie i jeszcze drogo za to zapłacić. Czyli dla zagranicznych turystów, którzy wiadomo, że są tu pierwszy i ostatni raz. Typowa warszawska turystyczna atrakcja (pułapka) na starówce. Blee!

  April 12, 2020, 6:21 am

  Log in to Reply
• Nidhi Gupta

  We had lunch at La Dolce Vita opposite Sigismund Column. We had ravioli, mushroom soup and tsykie craft beers. It is the local Polish beer. The dessert was Tiramisu and Cream Brule, which tasted more like custard

  February 19, 2020, 8:42 pm

  Log in to Reply
• FiЯas NasЯallah

  Great fancy place with a very cozy ambience with tasty platter and delicious wineThe staff is friendly which make the visit joyful thanks to Maciek

  December 24, 2019, 1:28 pm

  Log in to Reply